pomniksmolensk.pl pisze:
”
15 września o godzinie 11:00 w archikatedrze św. Jana w Warszawie rozpocznie się msza św. żałobna w intencji śp. Profesora Józefa Szaniawskiego. Profesor spocznie na cmentarzu wojskowym na Powązkach.
Profesor Józef Szaniawski zginął w rejonie Świnicy w Tatrach. Spadł w przepaść. Miał 68 lat. Był sowietologiem, politologiem, publicystą. Wykładowcą Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu oraz Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Ostatni więzień polityczny PRL. Jak przyjaciel płk. Ryszarda Kuklińskiego doprowadził do Jego rehabilitacji w świetle prawa.
Śmierć osoby tak bardzo oddanej swej misji, jaką było dobro ojczyzny pozostawia wiele pytań. Śp. Józef Szaniawski zabiegał o wyjaśnienie wszystkich okoliczności Katastrofy Smoleńskiej, podczas której zginęło 96 osób, w tym Prezydent Polski, Lech Kaczyński.
/Paweł Rzymyszkiewicz/
Relacja fotograficzna i audio ze spotkania z prof. Szaniawskim w Toruniu (luty 2010):
Prof. Szaniawski pod namiotem (czerwiec 2011):
Prof. Szaniawski o Hołdzie Ruskim – wywiad Teresy (październik 2011):
Sowieci zawsze mordowali w kwietniu – zapis wideo wykładu „Być dumnym Polakiem” (luty 2012):
Wywiad o zamachu w Smoleńsku (luty 2012):
„
No coż…… na starość najprawdopodobniej usiłował zadbać o zbawienie duszy i odprawiał pokutę za grzechy przynalezności do Towarzystwa Przyjaźni Polsko Radzieckiej (poczytaj sama co to była za organizacja i kto do niej m.in. należał), pisząc na łamach ND, Rydzykowych mediów i innych szmatławców.
Kolejna manifestacja o podłożu politycznym się nie zbyt udała. Szkoda człowieka ale prawda o Nim jest taka, że to były aparatczyk PZPR który tak jakby „nawrócił się”… wybielanie Go to jedna wielka hipokryzja fanów pisuarowych.
Wydaje się że kłamiesz, TPPR to nie PZPR, HA HA HA.
A co ty robiłaś w 1973 roku, gdy Józef Szaniawski walczył z system totalitarnym, systemem wspomaganym przez pomocnika komorowskiego czyli nałęcza (obrażającego nikczemnie Polaków, ten marny nałęcz faktycznie w latach 1970–1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej )
Oto zapis w wikipedii:
Józef Szaniawski (ur. 4 października 1944 we Lwowie, zm. 4 września 2012 w Tatrach[1]) – polski politolog, doktor historii, sowietolog, dziennikarz.
Życiorys
Syn Ignacego, pedagoga, profesora Uniwersytetu Warszawskiego, oraz Julii z Tarczyłów, nauczycielki języka polskiego[2].
PRL
W latach 1970–1985 był redaktorem PAP w Warszawie. We wczesnych latach PRL przez krótki okres należał do Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej[3]. Od 1973 nawiązał konspiracyjną współpracę z Radiem Wolna Europa, któremu przekazał wiele depesz nieocenzurowanych jeszcze przez władze komunistyczne. Dla rozgłośni w ciągu 11 lat napisał i przesłał ponad pół tysiąca tajnych korespondencji. Poznał wtedy Jana Nowaka-Jeziorańskiego. Działał przeciw wpływom radzieckim w Polsce i na rzecz integracji Polski z NATO. W 1985 został wykryty przez WSW i SB, aresztowany i fałszywie oskarżony o współpracę z CIA. Sąd wojskowy skazał go na 10 lat pozbawienia wolności. W latach 1985-1989 był przetrzymywany w więzieniach na warszawskim Mokotowie przy ul. Rakowieckiej i w Barczewie. Uniewinniony przez Sąd Najwyższy. Wyszedł na wolność 22 grudnia 1989. Sąd Najwyższy określił go jako ostatniego więźnia politycznego PRL.
III RP
Był pełnomocnikiem pułkownika Ryszarda Kuklińskiego w Polsce, organizując kampanię o przywrócenie mu dobrego imienia. Przyczynił się do ujawnienia jego misji wywiadowczej oraz do jego rehabilitacji. W 1998 przygotował wizytę pułkownika w Polsce. Współpracował ze Światowym Związkiem Żołnierzy Armii Krajowej oraz był jednym z inicjatorów budowy Pomnika Katyńskiego w Warszawie.
W latach 1990–2003 publikował w prasie polskiej i polonijnej w USA, m.in. w “Tygodniku Solidarność”, “Wprost”, “Polsce Zbrojnej”, “Nowym Świecie”, “Gazecie Polskiej”, “Dzienniku Chicagowskim”, “Nowym Dzienniku”, “Dzienniku Związkowym”. W latach 1994–2003 wykładał w Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego, od 1996 do 2001 był profesorem nadzwyczajnym i prorektorem w Wyższej Szkole Dziennikarstwa im. Melchiora Wańkowicza. Od 2001 wykładał w Wyższej Szkole Stosunków Międzynarodowych i Amerykanistyki oraz Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Był również wykładowcą w założonej przez o. Tadeusza Rydzyka toruńskiej Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej oraz publicystą i felietonistą “Naszego Dziennika”, “Naszej Polski”, Radia Maryja, Telewizji Trwam i internetowego SIM Radia. Współpracował przy tworzeniu kilku filmów historycznych dla Telewizji Polskiej i Telewizji Trwam. Był autorem wielu audycji radiowych.
Autor kilku tysięcy artykułów, esejów politycznych, książek (zwłaszcza o pułkowniku Ryszardzie Kuklińskim i Józefie Piłsudskim), audycji radiowych i scenariuszy filmów dokumentalnych. Ostatnią jego publikacją jest książka-album “Grunwald. Pole chwały” wydana przez wydawnictwo Ex Libris w lipcu 2010.
30 lipca 2011 otrzymał tytuł Zasłużony dla miasta stołecznego Warszawy[4].
Do połowy lat 90. XX wieku był związany z piosenkarką Haliną Frąckowiak, z którą miał syna Filipa Frąckowiaka[5].
4 września 2012 zmarł tragicznie w Tatrach, schodząc ze Świnicy w kierunku Zawratu[6]. 15 września 2012 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[7][8].
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie 2012)[9]
Medal Pro Memoria[10]
Medal “Milito Pro Christo”[10]